نسـیم؛ پـردۀ گهـواره را تـکـان می داد         برای عرض ارادت خودی نشان می داد

ستـاره های درخـشـان خـوشـۀ پـروین         کـنـار پنجـره مبـهـوت کـودکی شیـرین

شـمـیـم قـدسی او در مـدیـنـه پیـچـیـده         بـهــار آمـده بـلـبـل به غـنـچـه خـنـدیـده

چـکـاوکـان به در باغ ریـسه می بندند         شکـوفـه ها هـمه دیـوانـه وار می خـنـدند

نسیم گــرد ســر نو رسیده دف می زد         بـنـفـشــه داخل گـلـدان مدام کف می زد

صدای خواندن پروانه ها چه زیبا بود         تـبـسـم لـب شـیـر خــدا چـه زیـبــا بـود

ز نور طلعت رویش ستاره حیران شد         و مـاه بـا عـجـلـه پشت ابـر پنـهـان شد

ستاره گفت به خورشید: بی خبر؛ ساده         خـدا به فـاطـمـه خـورشید دیگری داده

زمان سیطره و سلطه گشته طی، خورشید          شکسته حرمت پوشالی تو ای خورشید

حریر جذبۀ چـشمان او اهـورایـی ست         طلـوع خـندۀ زینب عجـب تماشایی ست

بساط فـخـر فروشی ز آسـمان برچـین         بیـا زمین به تـمـاشـای دخـترک بنـشین

بیا ببـین که نـدیدی کسی به این پـاکی         شـدنـد خــادمــه اش حـوریـان افــلاکـی

نگـاه حـیـرت خـورشید تا بر او افـتاد         اسیر بند جنون گشت و نعره ها سر داد

هوار میزد و میگفت: وه چه نوری داشت          شبیه مادر خود چهـرۀ صبوری داشت

بدون شبه و شک از قـبیلـۀ نـور است         میان هـالـۀ انـوار خویش مسـتور است

وقار و نور جبینش به مصطفی رفتـه         ولی غرور نگـاهش به مـرتضی رفتـه

چه کودکیست! که گوید ثنای رب جلی         دو چـشم او شده خیره به ذوالفقار علی